Na podstawie kalendarza kościelnego z uwzględnieniem dzieła ks. Piotra Skargi T.J. oraz innych opracowań i źródeł
na wszystkie dni całego roku ułożył
Ks. Władysław Hozakowski



ŻYWOTY  ŚWIĘTYCH   PAŃSKICH  -   29. W R Z E Ś N I A

29. Września


Święty Michał, archanioł

(Objawił się r. 493.)

   Imiona trzech archaniołów podaje nam Pismo św. Kościół obchodzi ich pamięć osobnemi uroczystościami. Święto Gabryela (= mąż Boży) przypada na 18. marca; święto Rafaela (= uzdrowienie Boże) na 24. października; święto Michała (= któż jak Bóg) na 8. maja i 29. września. Właśnie św. Michała Pismo św. tak Starego jak Nowego Zakonu nazywa dla piastowanej godności księciem aniołów. Występuje wszędzie jako obrońca i rzecznik sprawy Bożej. Wiadomą rzeczą, że św. Michałowi przypisuje się zwycięstwo nad upadłymi pod Lucyferem aniołami. Gdy pychą uniesieni, zbuntowali się przeciw Bogu, aniołowie wierni pod przywództwem św. Michała, strącili nieposłusznych z niebios do czeluści piekielnych. Być może, że powodem upadku była podobna przyczyna, co i upadku człowieka przez grzech pierworodny; chcieli aniołowie dorównać się Stwórcy, przywłaszczyć sobie majestat Boży. Wedle innych przypuszczeń aniołowie upadli sprzeciwili się wyrokom Opatrzności Bożej; nie mogli przenieść, że kobieta, a więc osoba niższego od duchów anielskich godnością rodu ludzkiego miała zostać Bożą Matką; nie mogli się oswojić z wolą Stwórcy, że Syn Boży miał przyjąć człowieczeństwo, że więc w ludzkiej, a nie anielskiej postaci miał dokonać zbawienia grzesznych łudzi. W dalszym rozwoju uważała tradycya Irraelitów św. Michała jako szczególniejszego patrona wybranego ludu starozakonnego. Mówiła o walce, jaką archanioł toczył z szatanem o zwłoki Mojżesza; nie jest wykluczoną sprawą, że zwłoki te miały być przedmiotem czci bałwochwalczej wśród Izraelitów, niezwykle skłonnych do pogaństwa. Na podstawie orzeczeń w księdze Daniela proroka uważać należy św. Michała rzeczywiście jako opiekuna ludu starozakonnego, który wraz z Gabryelem archaniołem osobliwszą go otaczał opieką.
   Uczy też pobożne zdanie, że ten sam archanioł jest patronem całego Kościoła katolickiego jako królestwa Bożego na ziemi widzialnego; że postępy rozwijającego się Kościoła zawdzięczają się św Michałowi; że pomocy archanioła przypisywać należy walne zwycięstwa cesarzów chrześcijańskich nad pogaństwem, mianowicie zwycięstwa Konstantyna Wielkiego.
   Wobec takiego znaczenia, jakie posiada św. Michał archanioł, rozumiemy, że cześć jego od dawna znaną była tak w greckim jak łacińskim Kościele. Opowiadają, że już Konstantyn Wielki zbudował w swej stolicy kościół pod wezwaniem św. Michała, aby pamięci ludzkiej przekazać objawienia, które miały się dokonać wówczas na przedmieściu Konstantynopola. Podobnie donoszą o objawieniu się św. Michała w 8. wieku na górze mu stąd poświęconej pod miastem Rouen we Francyi. Powstanie zamku anioła w Rzymie wywodzą od ukazania się św. Michała na początku siódmego wieku w czasie zarazy. Najsłynniejsze objawienie św. Michała Kościół osobną uświęcił uroczystością na dniu 8. maja; wspomina ją i na dniu 29. września przynajmniej pośrednio, kiedy czci archanioła jak wodza zastępów anielskich.
   Było to za czasów papieża Gelazego I. r. 493. Niedaleko góry Gargano w Apulii włoskiej pastuszek pilnował swej trzody. Niespodzianie odłączył się wyrosły już cielec; wdarł się na górę i zniknął poza krzewami gęstymi w ciemnej pieczarze. Pastuszek chciał go strzałami z łuku wypłoszyć z kryjówki; strzały dziwnym sposobem zwracały się przeciw łucznikowi. Przerażony udał się do biskupa, aby dziwy mu te opowiedzieć. Tchnięty łaską głębszego rzeczy poznania, zarządził biskup trzydniowe nabożeństwo celem zbadania tajemnicy; nie omylił się w swych domysłach. Po trzech dniach bowiem objawił mu się św. Michał i pouczył go, że góra Gargano, a mianowicie pieczara dziwna pod jego szczególniejszą zostaje opieką; że domaga się, aby tam osobliwszą czcią wszystkich otaczano aniołów. Na to wezwanie biskup udał się w uroczystej procesyi na górę, dobył się do pieczary tak wielkich rozmiarów jak mały kościół, oświetlonej górnym otworem. Ustawiono w niej ołtarz, a skalistą świątynię poświęcono na cześć św. Michała i wszystkich aniołów. Rozgłos o cudownem zdarzeniu rozchodził się po dalekich okolicach; liczni pielgrzymi przybywali na górę, aby modlić się do św. Michała; Bóg zaś w rozmaity sposób przez nadzwyczajne łaski stwierdzał Swe upodobanie do miejsca tak dziwnie na dom Boży obranego. Uroczystość dzisiejsza z dnia 29. września przypomina owe poświęcenie kościoła pod wezwaniem św. Michała; pamięć zaś cudownego wydarzenia obchodzi się, jak wspomnieliśmy, na dniu 8. maja.
   Uprzytomniając nam takie i inne cuda chce Kościół katolicki rozbudzić szczególniejszą cześć do św. Michała. On to bowiem ma być owym aniołem, który przedkłada i zanosi przed tron Boży ofiary i modlitwy na ziemi; św. Michała ma Kościół na myśli, kiedy podczas Mszy św. każe się modlić kapłanowi: Błagalnie prosimy Ciebie, wszechmogący Boży, aby kazał zanieść tę ofiarę niekrwawą przez ręce Swego anioła na ołtarz Swój niebieski przed oblicze Bożego Swego majestatu.
   Św. Michał wprowadza też zdaniem pobożnem dusze zbawione do raju; mają być dla niego znakami zwycięstwa nad piekłem. Stąd to też uważa go Kościół za patrona umierających, bo przyczyną swoją pozwala zwalczyć pokusy nacierające jeszcze w ostatniej chwili życia ludzkiego. W modlitwach przy konających wzywamy go w słowach: Św. Michale archaniele, chroń nas w walce, abyśmy nie zginęli w straszliwem sądzie. Nie dziw tedy, że Kościół wzywa i przyczyny św. Michała w litanii do Wszystkich Świętych, że papież Leon XIII. podkreślił doniosłość pomocy archanioła w walkach, jakie Kościół toczyć musi na ziemi z potęgami ciemności; stąd to osobną modlitwę przepisał, która się odprawia po każdej cichej Mszy. Niektórzy teologowie przypisują św. Michałowi czynny udział w uśmierzeniu niepokojów, jakie ma wywołać antychryst przy końcu czasów; św. Tomasz z Akwinu powiada, że św. Michał osobiście przyczyni się do zwycięstwa nad antychrystem, wręcz go zabije na górze Oliwnej.


     Nauka


   Szczególniejszą cześć, uczy św. Wawrzyniec Giustiniani, oddawać winniśmy św. Michałowi jako wodzowi wojsk niebieskich. Wielbić go mamy dla łask obfitych, jakie posiada; dla pierwszeństwa, jakie dzierży wśród aniołów; dla zleceń, jakie odebrał od Stwórcy; dla mocy niezwruszonej, jaką wykazał w walkach o sprawy Boże.
   Możną jest przyczyna, św. Michała przed majestatem Boga. Nie bez nagrody przecież pozostało zwycięstwo nad zbuntowanymi duchami niebieskimi. Nie bez powodu czci go Kościół, bo wie, że jest jego obroną, pośrednikiem; że jest przewodnikiem dusz opuszczających ziemski padół płaczu.
   Stąd i my chwalić mamy św. Michała jako swego obrońcę, polecać mu swoje potrzeby, zdobywać sobie jego przyczynę przez poprawę życia. Miłość św. Michała ku nam nie opuści nas w potrzebach, nie zawiedzie naszego zaufania, nie pozostawi modlitwy naszej bez uwzględnienia. On bowiem pokornego broni, kocha czystego, prowadzi niewinnego, otwiera pobożnemu podwoje wiekuistej chwały.
   Nietylko przyczyna św. Michała nakłania nas do uciekania się pod jego opiekę, ale nadto okrutny los tych, którzy od Boga się oddalają. Sam książę duchów niebieskich, Lucyfer, uległ potępieniu za jeden grzech; ile razy zasłużyłeś na potępienie przez ponawiane upadki? Strzeż się, abyś nie doznał kary wiecznej za swoje winy; pokutuj zawczasu i nie łudź się nadzieją, że Bóg miłościwy przepuści ci grzechy, bo przecież rzekomo nie zważa na to lub owe przewinienie większe lub mniejsze.


     Inni święci z dnia 29. września:


   Bł. Alaryk, Benedyktyn. - Św: Fraternus, biskup z Auxerre i męczennik. - Św. Fulgenty, biskup z Aten. - Św. Grymoald, kapłan. - Św. Leodwin, arcybiskup z Trewiru. - Św. Cyryak, opat. - Św. Gudelya, męczenniczka. - Św. Urzyon, mnich.