Na podstawie kalendarza kościelnego z uwzględnieniem dzieła ks. Piotra Skargi T.J. oraz innych opracowań i źródeł
na wszystkie dni całego roku ułożył
Ks. Władysław Hozakowski



ŻYWOTY  ŚWIĘTYCH   PAŃSKICH  -   25. C Z E R W C A

25. Czerwca


Święty Wilhelm z Monte Vergine, opat

(1085 - 1142.)

   W Vercelli w Piemoncie urodził się św. Wilhelm r. 1085 z dostojnych pochodzeniem rodziców. Rychło ich utracił, a wychowaniem jego bogobojnem zajęli się cnotliwi krewni. Przejęty duchem doskonałości, uczuł w 15. roku życia swego gorące pragnienie życia pokutniczego. W tym celu opuścił swoją ojczyznę i udał się jako pielgrzym do Compostella w Hiszpanii do grobu św. Jakóba. Umartwienia swoje powiększył dziwnym pomysłem; kazał bowiem sobie zrobić dwie obręcze, któremi opasał swoje ciało. Miał wprawdzie zamiar udać się do grobu Zbawiciela, do Jerozolimy, ale w czasie wędrówki poznał się w Apulii pod Neapolem z pustelnikiem Piotrem i za jego wpływem pozostał z nim na pustelni przez dwa lata, oddając się modlitwie i coraz to większym dziełom pokuty. Już wtenczas doskonałość Wilhelma szczególniejsze znalazła u Boga upodobanie, bo Bóg pozwolił mu cudownie siłę wzroku przywrócić ślepcowi. Roku 1180 powtórnie podjął zamiar pielgrzymki do Ziemi świętej, ale znowu go nie zdołał urzeczywistnić, bo napadli go rozbójnicy i ciężko go sponiewierali. Poznał stąd, a nadzwyczajne objawienie go nadto pouczyło, że celem jego życia ma być samotność pustelnicza.
   Żył przez pewien czas razem z pustelnikiem Janem, który później poszedł w inne strony; na ciągłe odwiedziny obcych narażony, spostrzegł Wilhelm w swej samotności, że nie zdoła w dotychczasowych warunkach zachować koniecznego skupienia ducha swego. Rozłączył się więc od swego towarzysza i zbudował sobie chatę pustelniczą na Monte Yirgiliano pomiędzy Nolą a Benewentem. Ale i tutaj rozgłos pobożności nie dał mu spokoju. Ze wszystkich stron zbiegali się uczniowie, żądni nauk upatrzonego sobie mistrza. Wielka ich liczba była dla Wilhelma powodem, że zbudował obszerniejszy klasztor, oddanym swym uczniom przepisał regułę św. Benedykta, którą zmienił i uzupełnił ustnemi wskazówkami, nigdy nie spisanemi. Na górze swej pustelniczej zbudował także kościół na cześć Przeczystej Dziewicy, stąd powstała nazwa Monte Vergine po włosku, a sam Wilhelm odnośny nosi przydomek.
   Spełniwszy swoje zadanie wobec dotychczasowych uczniów, usunął się Wilhelm w inne okolice; ale i na innych miejscach liczba uczniów nowych pomnażała się coraz więcej; więc i dla nich nowe stawiał klasztory, a zgromadzenie swe szerzył i powiększał. Nosiło później nazwę Wilhelmitów, lubo co do istoty było odnogą Benedyktynów, stąd też Aleksander III. zgromadzenie Wilhelmitów na zawsze połączył z zakonem Benedyktynów. Założenie zaś Wilhelmitów przypada mniej więcej na r. 1119.
   Jeszcze za życia Wilhelm doczekał się pociechy, że i żeńskie zakładały się klasztory wedle jego reguły. Ujęty bowiem rozgłosem, jakiego zażywał pobożny pustelnik, powołał go Roger, król Neapolu i obojga Sycylii na dwór swój, aby mu służył radą w sprawach duchownych jako i też państwowych. Dworacy Rogera, widząc wpływy zakonnika na monarchę, zapałali nienawiścią; postanowili usunąć Wilhelma za każdą cenę, chociażby przez sidła upadku nieczystości. Przekupili więc jakąś ladacznicę, która miała Wilhelma doprowadzić do grzechu; ale przeliczyli się z siłą łaski, jaką posiadał ubogi, a znienawidzony niesłusznie opat. Rzucił się bowiem Wilhelm na żarzące węgle, aby z ognia wyjść nienaruszony na dowód, że Bóg szczególniejszą go darzy mocą, a wszelkie sidła pokus nigdy go zwabić nie zdołają. Cud ten był powodem do nawrócenia owej niewiasty; prowadziła odtąd życie pokuty, zbudowała klasztor żeński w Venoza właśnie wedle reguły św. Wilhelma. Podobnie i król kilka nowych postawił klasztorów. W ten sposób rozwinęła się i druga gałąź zakonu, Wilhelmitek, które służąc Bogu łączyły poniekąd życie wspólne w klasztorach z odosobnieniem pustelniczek.
   Dzieje opowiadają o licznych pozatem cudach Wilhelma, którymi wielu chorym zdrowie przywrócił ciała, a nie mniej wielu grzeszników na drogę wprowadził cnoty i życia uczciwego. Umarł św. Wilhelm dnia 25. czerwca 1142, a grób jego Bóg uzacnił licznymi cudami.


     Nauka


   Mój Boże, mawiał św. Wilhelm, z Dziewicy chciałeś się urodzić, a na krzyżu ofiarowałeś się na zadosyćuczynienie za ludzi. Błagam Ciebie pokornie o miłosierdzie i zmiłowanie się nademną; udziel mi łaski Ducha Swego Bożego, abym mógł zawsze zwyciężać wszelkie poruszenie ciała swego i wszelkie pokusy świata, póki na ziemi podlegać muszę ich wpływom. Nie chce bowiem Bóg uwolnić nas od pokus zupełnie, udziela jednak przynajmniej łaski do ich pokonania.
   Bądźcie zawsze gotowi, mówił św. Wilhelm, do walki z dawnym nieprzyjacielem! Nie ufajcie nigdy zwycięstwom odniesionym, nie pozwalajcie się niemi uśpić, ani się zbytnio z nich nie radujcie. Przeciwnie ciągle czuwajcie, bo nie wiecie, jakie walki i niebezpieczeństwa dzień na was jutrzejszy sprowadzi. Nie walczymy przecież tylko sami z sobą, ale z potęgami piekielnemi, walczymy z złymi ludźmi, którzy nienawidzą dobrego i je prześladują.
   Cierpienie, potwarze, prześladowanie, jakie ponosimy dla Jezusa i Jego nauki i woli, są dla nas zaszczytami i bogactwami. Tracą swą wartość, skoro nad niemi sarkamy, skoro nam ciężarem, skoro niechętnie, jedynie z przymusu okoliczności je znosimy. Chrześcijaninie, co żadnej nie chcesz przepuścić obrazy, czyż nie wiesz, co Pan głosi w ewangelii: jeśli cię kto uderzy w prawy policzek twój, nastaw mu i drugiego? (Mat. 5, 39.)


Tego samego dnia

Czcigodna Dorota z Kwidzyny

(1347 - 1394.)

   Na Żuławach w Montawie w biskupstwie ówczesnem pomezańskiem urodziła się Dorota Szwarc r. 1347 z ojca Wilhelma i matki Agaty. Obdarzona przymiotami ducha i ciała od dziecięctwa dziwną żyła pobożnością; mając lat siedm pogrążała się w rozmyślaniu męki Zbawiciela, a chcąc naśladować Jezusa, największe sobie umartwienia zadawała przez biczowanie i przypalanie ciała, przez posty, odmawianie sobie snu, przez włosiennice. Na zewnątrz zachowywała żywe usposobienie, nie zdradzając niczem swego życia pokutniczego.
   Po śmierci ojca r. 1357 została sama z matką, bo siostry jej były powychodziły za mąż; spełniała wszystkie posługi domowe, aby matce w pracy ulżyć. W siedmnastym roku połączyła się z woli najstarszego brata węzłem małżeńskim z obywatelem miasta Gdańska, podeszłym już w wieku. Bóg pobłogosławił ich wspólne pożycie dwiewięciorga dziećmi; męża opryskliwego ułagodziła Dorota postępowaniem tak dalece, że małżeństwo przez lat 26 było wzorem dla wszystkich. Po śmierci dzieci, z wyjątkiem Gertrudy, która została Benedyktynką, Dorota z mężem po sprzedaniu domu swego pielgrzymki podejmowała do Kolonii, Akwizgranu, Einsiedeln; sama udała się r. 1390 do Rzymu na jubileusz papieski; mąż jej w tym czasie umarł.
   Wtedy to poświęciła się Dorota zupełnie Bogu; była, jak spowiednik jej mówił, matką co do ciała, dziewicą co do duszy; stąd w sercu gorzała niewymowną miłością Bożą, którą podniecała tygodniowemi Komuniami, umartwieniami, uczynkami miłosierdzia. Z polecenia spowiednika udała się do Kwidzyny, aby się poddać kierownictwu dziekana kapituły, Jana. Przedstawiła mu stan pobożnej swej duszy, swe zachwycenia i widzenia; początkowo żyła w domku ubogiej wdowy; później zbudowano pustelnię przy katedrze kwidzyńskiej, gdzie zamknięto Dorotę dnia 2. maja 1393. Spowiadała się i komunikowała codziennie; na mrozy była nieczułą; za pożywienie służyło jej codziennie jedno jajko lub trochę piwnej polewki, sen zastępowały zachwycenia. Cela rozbrzmiewała pieśniami nabożnemi i skargami nad nieszczęściami Kościoła. Miewała pustelniczka widzenia dusz w czyścu, objawienia Zbawiciela i Matki Najświętszej. Rozgłos Doroty ściągał wielu pobożnych, którym chętnie służyła wskazówkami i radami. Ona to też na prośby zakonu krzyżackiego miała po śmierci Wallenroda błagać Boga o szczęśliwy wybór nowego mistrza; został nim Konrad z Jungingen. Jaśniała też przenikaniem dusz i serc ludzkich; skutecznością pośrednictwa u Boga już za życia otoczyła się czcią pomiędzy ludem. Umarła cicho z tęsknotą za Boskim Oblubieńcem dnia 25. czerwca r. 1394. Pochowano ja w katedrze kwidzyńskiej, proces kanonizacyjny dla klęsk, jakie poniósł zakon krzyżacki, nie był dostatecznie popierany i nigdy nie dokończony. W pojęciach ludu uchodzi czcigodna Dorota jako patronka Prus; w Gdańsku zbudowano na jej cześć kaplicę; obraz jej znajduje się w Toruniu w kościele św. Jana w bocznym ołtarzu.


     Inni święci z dnia 25. czerwca:


   Św. Emilian, biskup z Nantes. - Św. Autydyusz, biskup z Besancon. - Św. Eurozya, dziewica i męczenniczka. - Św. Febronia, dziewica i męczenniczka. - Św. Galikan, wódz rzymski, męczennik. - Św. Maksym, biskup z Turynu. - Św. Molokus, biskup szkocki. - Św. Prosper z Akwitanii. - Św. Prosper, biskup z Reggio. - Św. Zozypater, biskup z Solunia. - Św. Tygryda, pustelniczka. - Św. Łucya, dziewica i męczenniczka. - ŚŚw. pustelnicy Amandus i Domnolenus.